مقایسه خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرس بالینی در فرآیند ارزیابی مهارت های بالینی دانشجویان مامایی

مقدمه: برای قضاوت در مورد عملکرد، نیاز به طیف گوناگونی از منابع اطلاعاتی است و صاحب نظران در مورد به کارگیری گروه های ارزشیابی برای تعیین میزان دستیابی دانشجویان به اهداف یادگیری تأکید دارند. پژوهش حاضر به منظور مقایسه خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرس بالینی در فرآیند ارزیابی مهارت های بالینی دانشجویان مامایی در اتاق زایمان بیمارستان فاطمیه و امام حسین (ع) دانشگاه علوم پزشکی شاهرود صورت گرفته است. روش ها: در پژوهش حاضر که یک مطالعه توصیفی مقطعی است، تعداد 85 دانشجوی مامایی سال آخر به صورت نمونه گیری در یک مقطع زمانی انتخاب و به سه صورت دانشجو، گروه همتا و مدرس بالینی مورد ارزشیابی قرار گرفتند. میزان مهارت های بالینی آنان با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته ای که شامل دو بخش ارزشیابی مهارت های عمومی و مهارت های اختصاصی بود، مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل یافته ها توسط نرم افزار spss توسط آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و توکی انجام شد. نتایج: بر اساس نتایج حاصل از پژوهش، میانگین و انحراف معیار امتیاز خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرسین بالینی از مهارت های بالینی عمومی به ترتیب 46/0±21/4 و 28/0±21/4 و 47/0±97/3 بود. میانگین و انحراف معیار امتیاز خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرسین بالینی از مهارت های بالینی اختصاصی به ترتیب 54/0±91/3، 27/0±87/3 و 41/0±66/3 بود. آزمون آماری آنالیز واریانس تفاوت معناداری را در مهارت های بالینی عمومی و اختصاصی و کل بین سه نوع ارزشیابی نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به اختلاف نمرات روش های مختلف ارزشیابی، خودارزشیابی و ارزشیابی همتا را می توان به عنوان روشی مکمل با سایر روش های ارزشیابی از جمله ارزشیابی مدرس در سنجش عملکرد بالینی دانشجویان منظور کرد.